Galeria Jednego Wiersza

Louise Gluck

"Raj"

Dorastałam w wiosce: teraz

to prawie miasto.

Ludzie przenieśli się tam z miasta, chcieli

czegoś prostego, czegoś

lepszego dla dzieci.

Czyste powietrze; w pobliżu

niewielka stadnina.

Wszystkie ulice

nazwane imionami ukochanych lub małych dziewczynek.

Nasz dom był szary, w rodzaju tych,

jakie kupuje się, żeby założyć rodzinę.

Moja matka wciąż tam jest, całkiem sama.

gdy czuje się samotna, ogląda telewizję.

Domy są coraz bliżej siebie,

stare drzewa umierają albo się je ścina.

W pewnym sensie mój ojciec

też jest blisko; nazywamy

kamień jego imieniem.

Teraz nad jego głową mruga trawa,

wiosną, kiedy stopnieje śnieg.

Później rozkwita bez, ciężki, jak kiście winogron.

Zawsze mówiły,

że jestem jak ojciec, w tym, jak okazywał 

pogardę dla emocji.

One są te emocjonalne,

moja siostra i matka.

Coraz częściej 

siostra przyjeżdża z miasta,

pieli, uprząta ogród.  Matka

pozwala jej go przejąć: to ona

troszczy się, wykonuje pracę.

Dla niej tu jest jak na wsi - 

przystrzyżone trawniki, smugi kolorowych kwiatów.

Nie wie, czym to kiedyś było.

Ale ja wiem. Jak Adam

byłam pierworodna.

Uwierzcie, z tego się nie da wyleczyć,

nie zapomina się bólu we własnym boku,

w miejscu, z którego coś zabrano,

żeby stworzyć inną osobę.

(z tomu "Ararat", przełożyła Krystyna Dąbrowska, Wyd. a5 2021)

        Literacka Nagroda Nobla za rok 2020